ซื้อเตียง

ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองในรอบเดือนแล้ว ที่แจนต้องมานอนที่ ร.พ.นี้ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนักหรอก แต่พักนี้เริ่มมีคนสงสัยเรื่องเธอกับหัวหน้าขึ้นมาแล้ว พากันหาเรื่องจับผิดอยู่ตลอด จนแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ โดยเฉพาะยัยเมียหัวหน้า ที่เริ่มมาป้วนเปี้ยนในออฟฟิศบ่อยขึ้นทุกที บางวันถึงขนาดทำปิ่นโตมาส่งผัวตอนพักเที่ยง เรียกว่าไม่ต้องออกไปพ้นตัวอาคารกันเลย

เซ็งหนักๆ เข้าแจนเลยหาเรื่องป่วยปวดท้องบ้าง ปวดหัวบ้าง ก็พอดีกับที่สนิทสนมกับหมอที่โรงพยาบาลนี้เป็นอย่างดี แถมยังมีประกันสุขภาพแบบมีรายได้ชดเชยวันหยุดอีก แจนก็เลยได้มานอนกระดิกเท้าเล่นสบายๆ ได้ตามใจ

ร.พ.เอกชนนี่บางทีอยู่สบายหยั่งกะโรงแรม สวย สะอาด แถมมีคนดูแลตลอด กดออดก็วิ่งมาล่ะ แจนคิดพลางกดมือถือแช็ตไลน์คุยเล่นกับเพื่อนๆ พลางถ่าย รูปอัพภาพตัวเองนอนบนเตียงโรงพยาบาลพร้อมเข็มน้ำเกลือ ทำหน้าเพลียๆ ขึ้นอินสตาแกรม พิมพ์ไว้ใต้รูปว่า หน้าโทรมมาก ทั้งที่แต่งหน้าเต็มกรีดอายไลเนอร์คมกริบ

แจนมองรูปตัวเองที่ถ่ายไว้นับพันรูปอย่างพออกพอใจ ธรรมดาของคนสวย เธอคิด ถ่ายมุมไหนก็สวย คิดแล้วเธอก็ตัดใจเลือกรูปหนึ่งที่คิดว่าดูจืดที่สุดแต่ก็ยังสวยน่าทะนุถนอม มาก อัพขึ้นเป็นรูปโปรไฟล์ หลังจากนั้นก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมาทักเป็นจำนวนมาก ส่วนใหญ่เป็นบรรดาหนุ่มๆ ที่แจนกำลังคั่วอยู่ อวยพรให้กำลังใจขอให้หายป่วยไวๆ หลายคนชมว่าขนาดป่วยยังน่ารัก แจนยิ้มพอใจ

สักพักเสียงเคาะประตูดังขึ้น แจนตกใจ กลัวจะเป็นเจ้านายกิ๊กของเธอซึ่งขี้หึงมาก จึงรีบปิดเครื่องมือถือแล้วยัดเข้าไปไว้ใต้ที่นอนก่อนที่เขาจะเข้ามา

หลังจากนั้น เมื่อเขากลับไปแล้ว แจนจึงล้วงมือไปดึงมือถือกลับมา แต่ทว่า "เอ๊ะ นี่อะไรน่ะ" เธอคิดเมื่อมือล้วงไปเจอสิ่งอื่นที่มากกว่ามือถือ

แจนค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง แล้วยกเบาะที่นอนดู แล้วก็ต้องตกตะลึง เมื่อพบเงินเหรียญ 10 จำนวนหลายเหรียญกระจายอยู่เต็มพื้นเตียงไปหมด หญิงสาวมองไปทางประตูห้อง เมื่อไม่เห็นใครเข้ามา จึงรีบโกยเงินทั้งหมดนั้นใส่กระเป๋าเหรียญของตัวเอง "ลาภลอยละ" เธอคิดอย่างกระหยิ่ม

เมื่อเพื่อนๆ ของเธอมาเยี่ยมในตอนเย็น เธอก็นำเงินที่ได้มานั้นยื่นให้เพื่อนช่วยไปซื้อขนมและน้ำอัดลมมากินกัน พลางเล่าเรื่องที่เจอเงินให้เพื่อนฟังอย่างร่าเริง

แต่ในกลุ่มเพื่อนเธอคนหนึ่งดูไม่ได้ร่าเริงด้วย แถมยังดูตกใจ "อะไรนะ นี่มึงเอาเงินใต้ที่นอนนั่นมาซื้อของกินเหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิวะ โคตรโชคดีเลย" แจนหัวเราะ

เพื่อนคนนั้นหน้าถอดสี รีบวางขนมที่กำลังกินอยู่และลุกขึ้นทันที "อีแจน มึงนี่หาเรื่องแล้ว เงินใต้ที่นอน โรงพยาบาลเขาเอาใส่ไว้ซื้อที่ มึงไม่รู้เหรอ"

"ซื้อที่อะไรวะ" แจนงุนงงกับท่าทีของเพื่อนที่ทำให้เพื่อนคนอื่นๆ เริ่มตกใจไปด้วย

"เขาซื้อที่จากคนที่ตายบนเตียงคนก่อนๆ ไม่งั้นจะนอนไม่ได้ ยิ่งเตียงไหนมีเงินเยอะแสดงว่าเตียงนั้นเฮี้ยนเลยไม่มีแม่บ้านกล้าเอาเงิน ออก"

แจนใจหายวูบ เย็นสันหลังขึ้นมาทันที แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือ "อีบ้า ปากเสียอุตส่าห์ซื้อขนมมาแบ่งกันกินยังมาปากเสียอีก"

เพื่อนคนนั้นรีบควักเงินในกระเป๋าส่งคืนให้แจน "เอาเงินมึงคืนไปเลย กูไม่อยู่ด้วยละ กินเงินซื้อเตียง ซวยชิบหาย"

หลังจากนั้นงานก็กร่อย และคนอื่นๆ ก็ทยอยขอตัวกลับไปจนเหลือแต่แจนคนเดียว หญิงสาวรู้สึกฉุนเพื่อนคนนั้นไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แจนกดออดเรียกพยาบาลให้มาช่วยเธอขยับเสาน้ำเกลือกลับขึ้นไปนอนบนเตียง แจนขึ้นไปยังไม่ทันเรียบร้อย ก็รู้สึกเหมือนมีใครผลักจนตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง "โอ๊ย!" พยาบาลที่อยู่อีกฟากหนึ่งตกใจและรีบเข้ามาช่วยแต่ก็ถูกแจนตวาดหาว่าแกล้งเธอ สรุปแล้วข้อเท้าของแจนบาดเจ็บเพิ่มเติมจนเดินไม่ได้ หมอได้รักษาใส่เฝือกและสั่งให้นอนนิ่งๆ ไม่ให้ลุกไปไหน

"ก็จะลุกไปไหนได้ล่ะสภาพนี้" แจนคร่ำครวญน้ำตาซึม พลางนึกน้อยใจว่าเมื่อเธอเจ็บจริงๆ แล้ว เจ้านายกลับ ไม่มาคอยเฝ้าดูแลเธอบ้างเลย โทร.ไปก็ไม่รับสายไลน์ไปก็บอกว่าติดธุระที่บ้าน น่าน้อยใจจริงๆ สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แจนดีใจ รีบหยิบมาดู แต่ปลายทางเป็นเบอร์ไม่ระบุเลขหมาย "ฮัลโหล"

เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงกระซิบกระซาบแหบพร่าแผ่วเบาฟังแทบไม่ได้ศัพท์ของ คนหลายคนคล้ายๆ คำว่า ที่กู ที่กู แจนเข้าใจไปว่าเพื่อนโทร.มาอำเล่น

"ใครวะ อย่าให้กูรู้นะมึง" แจนตะคอกลงไปในโทรศัพท์ แต่แล้วก็ต้องตกใจ สะดุ้งสุดตัวแทบขว้างโทรศัพท์ทิ้ง เมื่อเสียงจากในโทรศัพท์แผดออกมาดังลั่นห้องว่า "ที่กู!"

แจนมือสั่นตัวสั่นด้วยความกลัว พยายามคลานไปที่ปุ่มกดเรียกพยาบาลที่หัวเตียงเอื้อมมือไปยังไม่ทันถึงก็ รู้สึกได้ว่ามีมือมาจับที่ข้อเท้าแล้วกระชากอย่างแรงจนตกลงมาหัวฟาดพื้น อย่างแรง ก่อนที่สติจะดับวูบ แจนเห็นร่างเงาดำตะคุ่มใหญ่โตกว่าคนปกติร่างหนึ่งชะโงกลงมาจากเตียง แสยะยิ้มให้หัวเราะชอบใจเสียงก้องกังวานไปทั่วห้อง แล้วพูดว่า "ทีหลังอย่าสะเออะมานอนที่กู"

ที่มา : คอลัมน์ หลอน โดย นทธี ศศิวิมล