อ่านเรื่องผี เรื่องเสียว

10. Nure-Onna นูเระ อนนะ (หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า “ผู้หญิงเปียก”) เป็นสัตว์สะเทือนน้ำสะเทินบก(ปีศาจ?) ที่ ตำนานของญี่ปุ่นที่มีหัวเป็นหญิงสาวลำตัว (ร่างกาย) เป็นงู รายละเอียดของรูปร่างหน้าตาของเธอจะแตกต่างเล็กน้อยไปตามเรื่องเล่า โดยตัวเธอยาว 300 เมคร มีผมสวย (บางตำนานก็มีลำตัวเป็นผู้หญิงมีแขนและหน้าอก) มักอาศัยตามชายฝั่งทะเล ตำนานที่มาของเธอนั้นไม่มีใครทราบ แต่สิ่งที่หลายคนรู้แน่นอนคือมันเป็นสิ่งอันตรายสำหรับมนุษย์ ที่เธอสามารถรัดมนุษย์ด้วยพลังมหาศาลที่สามารถบดขยี้ต้นไม้ได้อย่างง่ายดาย บางตำนานกล่าวว่าเธอมักพาลูกน้อยมาด้วยเพื่อล่อเหยื่อเข้ามาหา จากนั้นก็ใช้ลิ้นงูพันตัวเหยื่อและดูดเลือดออกจากร่างกาย อย่างไรก็ตามเธอเป็นปีศาจที่สันโดษ และจะทำร้ายมนุษย์หากรบกวนเธอเท่านั้น นูเระ อนนะในตำนานเมืองปัจจุบัน มีความเชื่อว่าเกิดจากวิญญาณแค้นของผู้หญิงตามน้ำ และมักอยู่สระว่ายน้ำหรือชายหาดที่เงียบสงบ หากใครที่ลงไปในน้ำจะถูกปีศาจงูลากเหยื่อให้จมน้ำตาย ซึ่งผู้ปกครองมักเตือนบุตรหลานไม่ให้ไปว่ายน้ำคนเดียว 9. Hitobashira ฮิโตบาชิระ หมายถึง เสามนุษย์หรือเสาหลักเมืองในตำนานญี่ปุ่น ซึ่งเป็นสังเวยหรือบวงสรวง

เมื่อประมาณสองปีมาแล้ว เอ่ยชื่อรามคำแหงซอย 7 คนในละแวกนั้นเป็นขนลุกขนพองไปตามๆ กัน เพราะมีกิตติศัพท์ว่าผีดุเหลือกำลัง ไม่ว่าในซอยหรือในตึกร้างล้วนแต่มีผีสิงทั้งนั้น ลือกันว่าเฮี้ยนนักหนา ขนาดหลอกหลอนกลางวันแสกๆ ก็แล้วกันครับ เพราะอะไร? หลอกยังไงล่ะ? คือยังงี้ครับ ที่ซอยนั้นมีตึกร้างหลายห้อง ขึ้นชื่อว่าบ้านร้าง ตึกร้าง รวมทั้งวัดร้างน่ะ ล้วนแต่น่ากลัวทั้งนั้น จริงไหมครับ? เพราะเมื่อไม่มีคนอาศัยอยู่ พวกภูตผีปีศาจก็ฉวยโอกาสเข้าไปสิงสู่อยู่กันเฉยน่ะซี เรื่องตึกร้างนี่มีสองแบบใหญ่ๆ น่าหวาดเสียวกันไปคนละแบบ เช่นแบบแรกก็คือยังคงรูปตึกแถวอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครอยู่เลย แต่ว่าใส่กุญแจเอาไว้แน่นหนา ประตูหน้าต่างทุกบานปิดสนิท ถ้าปล่อยทิ้งไว้ไม่นานแล้วมีคนเข้ามาอยู่อาศัยตามเดิมก็แล้วไป แต่ส่วนมากน่ะมักจะปิดตายหลายๆ ปี ไม่เห็นมีใครมาอยู่เลย...ไม่เห็นแม้แต่เจ้าของจะมาไขกุญแจเข้าไปตรวจตราอะไรด้วยซ้ำ ไม่ว่าบ้านหรือตึกแถว ห้องแถว ยิ่งไม่มีคนอยู่ยิ่งเก่าแก่ทรุดโทรมเร็วนะครับ แถมน่าสะพรึงกลัวอีกต่างหาก...เวลาเราเดินผ่านตอนกลางวัน หันไปมองยังอดนึกเสียวๆ ไม่ได้ว่า ถ้ามีหน้าต่างเปิดผางขึ้นดื้อๆ หรือได้ยินเสี

ผมกับพี่ๆ และเพื่อนๆ มักจะถูกผู้ใหญ่บ่นอยู่เสมอว่าซุกซนผิดผู้ผิดคน พวกผมก็พยายามเพลาๆ ลงหน่อย แต่บางทีก็อดไม่ได้ ที่จริงผมรู้ว่าผู้ใหญ่...หมายถึงคุณย่าคุณยายและป้า ๆ ทั้งหลายแกล้งบ่นไปยังงั้นเอง ท่านเอ็นดูพวกผมออกจะตาย สิ่งที่ผมเล่นซนกันก็เป็นเรื่องแสวงหาความรู้ทั้งนั้น อย่างการทดลองว่าผีมีจริงหรือเปล่า? เอง...อันนี้ก็น่าโดนดุอยู่หรอก เพราะมันทำท่าจะได้ผลแฮะ! บ้านผมกว้างขวางอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ เพื่อนๆ ชอบมาเที่ยวหลังโรงเรียนเลิกตอนเย็นๆ สักชั่วโมงสองชั่วโมงก็กลับกันหมด คุณยายจะทำกับข้าวอร่อยๆ ไว้เลี้ยงเป็นอาหารว่าง บางทีก็ใส่ถุงกลับไปบ้านด้วย ดังนั้นบ้านเราจึงเป็นที่รู้จักและไว้ใจของบรรดาคุณแม่ทั้งหลายของเพื่อนผม ยิ่งวันเสาร์-อาทิตย์นี่ยิ่งครึกครื้นอย่าบอกใคร! นั่นคือคุณป้าคุณอาจะพาลูกๆ มาเยี่ยมคุณปู่คุณย่ากัน ผมมีพี่สาวน้องสาวเยอะ ทั้งที่ผมเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับแม่ แถมเป็นหัวแก้วหัวแหวนด้วย เพราะคุณป้าคุณอามีแต่ลูกสาวกันหมด วันที่เกิดเรื่องเป็นวันเสาร์ครับ ราวๆ สามทุ่มเห็นจะได้ พวกลูกพี่ลูกน้องผมมาเยี่ยมคุณย่าคุณยายกันตามปกติ เพื่อนๆ ผมสามคนก็อยู่ด้วย และขออนุญาตแม่ว่ามาค้างบ้านผ

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ดิฉันได้ซื้อตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่มา เนื้อไม้สีน้ำตาลแก่ ลงแล็กสวยงาม หลังจากที่เคลื่อยย้ายเอาตู้ใบเก่าออกไป ตู้ไม้ใหม่เอี่ยมนี้ก็ตั้งเด่นอยู่ปลายเตียง ดูมันเข้ากับเฟอร์นิเจอร์ภายในห้องนอนอย่างมาก เพราะว่าดิฉันชอบของอะไรๆ ที่ทำด้วยไม้ แถมยังใส่ของได้เยอะอีกด้วย มีช่องเล็กช่องน้อยเต็มไปหมด แต่สิ่งที่เริ่มจะแปลกๆ ก็คือถ้าไปยืนใกล้ๆ ตู้ จะได้กลิ่นเหมือนน้ำอบไทยลอยมาเข้าจมูก บางทีก็ได้กลิ่นเหมือนน้ำหอมอะไรสักอย่าง มันเหมือนหอมออกมาจากเนื้อไม้เลยด้วยซ้ำ ซื้อมาวันแรก หลังจากที่เอาบรรดาเสื้อผ้าชุดสวยทั้งหลายใส่ในตู้เรียบร้อย ดิฉันก็ไปอาบน้ำ ขณะกำลังสระผมอยู่นั้นดิฉันได้ยินเสียงเหมือนใครมาเปิดตู้แล้วปิดเล่น คือมันจะดังกุกกักๆ ซ้ำไปซ้ำมา ดิฉันก็คิดว่าคงเป็นน้องชายมาค้นของรื้อของเล่น พออาบน้ำเสร็จก็ได้ไปถามน้องชายว่าเมื่อกี้มาค้นของพี่หรือเปล่า ปรากฏว่ามันกำลังช่วยพ่อซ่อมรถอยู่ ส่วนแม่ก็กำลังทำกับข้าวในครัว ทีแรกคิดว่าเราคงหูฝาดไปเอง ถึงตอนกลางคืนดิฉันนอนคนเดียวอยู่แล้ว แถมยังนอนปิดไฟด้วยเพราะเป็นคนไม่กลัวและไม่เชื่อเรื่องผีเลย ตอนนั้นประมาณตี 2 กว่าๆ ดิฉันนอนไม่หลับ เพราะได้ยิน

ผมเป็นเด็กอุทัยธานีครับ เห็นใครๆ เขาอวดจังหวัดของเขามานานแล้ว วันนี้ผมขออวดจังหวัดตัวเองสักครั้งเถอะน่า ชื่อจังหวัดลงท้ายว่าธานีนี่มีไม่กี่จังหวัดนะครับ พอได้ยินก็พอจะนึกภาพได้ว่าเป็นเมืองใหญ่โต เก่าแก่ และมีความสำคัญมากมายในอดีต บ้านผมน่ะขนาดมีหลักฐานยืนยัน ว่าจังหวัดนี้เคยเป็นที่อยู่อาศัยของมนุษย์ก่อนประวัติศาสตร์ เมื่อประมาณ 3,000 ปีมาแล้ว กรมศิลปากรขุดพบทั้งโครงกระดูก และเครื่องมือหินกะเทาะจากหินกรวด ไหนจะพบภาพเขียนบนหน้าผา ที่เขาปลาร้าอีกล่ะ ที่น่าขนลุกขนพองพอสมควรก็คือโครงกระดูกนี่แหละครับ! เรื่องโครงกระดูกกับเรื่องผีๆ สางๆ น่ะมันหนีกันไม่พ้นอยู่แล้ว โดยเฉพาะเด็กๆ เห็นโครงกระดูกก็นึกถึง..ผีมาตากลวงโบ๋! วิ่งกันป่าราบหรือแหกป่า วิ่งจนปอดอ้าแทบไม่คิดชีวิตกันเลยซีน่า บอกตรงๆ ว่าบ้านผมผีดุนะ! ไม่ต้องไปถึงทุ่งนาป่าเขาหรอกครับ ในตัวเมืองนั่นแหละ มีทั้งวัดร้างทั้งป่าช้าเก่า เอ่ยชื่อวัดโคกซึ่งเป็นวัดร้างขึ้นมา ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ล้วนแต่ส่ายหน้าสั่นหัว ย่อมกลัวกันทุกคน บอกไม่เชื่อ! วัดนี้อยู่ริมแม่น้ำสะแกกรังครับ เขาว่าเป็นวัดเก่าแก่มาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานีโน่นแน่ะ ต่อมาก็ทร

สมัยเด็กผมอยู่บ้านหนองคู อำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดศรีสะเกษ ซึ่งเคยเรียกกันว่าจังหวัดขุขันธ์ อันเป็นจังหวัดชายแดนติดกับกัมพูชา คำว่า "หมอเขมร" ก็เกิดขึ้นที่นี่แหละครับ...เป็นที่รู้กันว่าหมอเขมรน่ะหมายถึงหมอไสยศาสตร์ ที่ช่ำชองเรื่องไสยดำ อาถรรพณ์เวทอันเร้นลับน่าสยดสยอง แน่ล่ะครับ ว่าต้องหนีเรื่องภูตผีปีศาจไปไม่พ้น พูดถึงเรื่องผีๆ สางๆ นี่ไม่ว่าเด็กคนไหนก็ชอบฟังทั้งนั้น ถึงจะไม่เคยโดนผีหลอก แต่ก็กลัวผีกันทุกคน พวกผู้ใหญ่เขาว่ามันก็ดีไปอย่าง เด็กๆ กลัวผีจะได้ไม่ไปซุกซนที่เปลี่ยวๆ หรือตกน้ำตกท่าเพราะลับหูลับตาพวกผู้ใหญ่ ที่แถวบ้านผมมีหนองน้ำแห่งหนึ่งซึ่งมีปลาชุกชุมมาก ลุงเหลือกับลุงใสชอบชักชวนกันไปทอดแหที่หนองน้ำใหญ่นั้นบ่อยๆ ส่วนมากจะไม่ผิดหวัง ได้ปลาตัวโตๆ มากินเป็นประจำ จนกระทั่งวันหนึ่งก็เจอเรื่องขนหัวลุกเข้าเต็มเปา วันนั้นสองสหายหาปลาแทบไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าเหล่ามัจฉาน้อยใหญ่มันหลบหนีไปซุกซ่อนอยู่ที่ไหนหมด มีแต่ปลาเล็กปลาน้อยมาติดแหเท่านั้น ต่างคนต่างบ่นพึมเป็นหมีกินผึ้งไปตามๆ กัน ลุงเหลือถึงกับฮึดฮัดไม่หยุดหย่อน...อย่าว่าแต่จะเอาไปผัดไปแกงเป็นกับข้าวเลย แค่เอาไปทำแกล้มกินกับเห

เม็ดฝนที่สาดกระหน่ำลงมา ทำเอาคนที่เลิกงานในช่วงนั้นต่างใจคอไม่ดี เพราะส่วนใหญ่ไม่มีพาหนะส่วนตัว ต้องอาศัยรถโดยสารประจำทางหรือรถรับจ้างกลับที่พัก สาวใหญ่ได้ชายคาตึกแถวเป็นที่หลบฝน พร้อมกับชะเง้อมองดูรถโดยสารประจำทางที่ผ่านมาแต่ละคัน ว่าใช่สายที่ตัวเองต้องการจะขึ้นหรือเปล่า ปกติแล้วรถประจำทางที่หล่อนต้องการจะขึ้นนั้น นานๆจะมีผ่านมาสักคัน เมื่อเจอฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างนี้ก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจยิ่งขึ้น เพราะบางครั้งวิ่งออกจากชายคาตึกไปโบกมือไม่ทัน ผู้โดยสารที่เคยมีนับสิบก็ทยอยขึ้นรถโดยสารประจำทางกันเกือบจะหมดแล้ว จนกระทั่งเหลือหล่อนกับผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก สาวใหญ่ออกอาการหวาดหวั่นไปต่างๆ นานาโดยเฉพาะอันตรายที่จะมาถึงอย่างไม่รู้ตัว การยืนอยู่ตัวคนเดียวคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ และถ้ามีเพื่อนคุยในระหว่างที่รอรถก็คงจะดีไม่น้อย หล่อนเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วทักทายขึ้นก่อน "สวัสดีค่ะ เห็นคุณยืนรอรถอยู่นานพอกับฉัน เออ...ไม่ทราบว่ารอรถสายอะไรหรือคะ" ผู้หญิงคนนั้นขยับตัวนิดๆ พร้อมกับกลิ่นเหม็นอับที่โชยออกจากตัว "สวัสดีค่ะ" สาวใหญ่ตีหน้าเจื่อนตั้งท่าจะถอยกลับ เ

ก่อนอื่นบอกก่อนนะคะว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงตามคำบอกเล่าของยายและพ่อ ผู้ที่ประสบและอยู่ในเหตุการณ์ช่วงนั้น เนื้อที่นี้มีอยู่จริง ไม่ขอเอ่ยว่าบริเวณไหนนะคะ แต่อยู่ในจังหวัดสระบุรี ไม่ไกลจากวัดหลวง ที่ๆว่านี้ แต่เดิมเป็นของใครไม่ทราบ ทราบเพียงแต่ว่ายายได้รับมาดูแลพร้อมโรงเจร้าง ยายและตาได้ที่ตรงนั้นและตากับยายก็อาศัยอยู่โดยเราต้องรื้อโรงเจร้างนั้นมาทำบ้าน ไม่บางส่วนยังคงอยู่ในบ้านปัจจุบันใช้เป็นขื่อ อยู่มาไม่นานมีซินแสเคยทักไว้ว่าที่ๆนี้เป็นที่แรงและคนที่จะมาอยู่และดูแลนั้นต้องเป็นคนจีนเท่านั้น แย่เลยเพราะยายและตาเป็นคนไทย ก็อยู่มาไม่มีอะไรน่ากังวลเพราะยายเป็นคนธรรมะธรรมโมไปวัดตลอดรักษาศีล ตาเป็นผู้ใหญ่บ้านในตอนนั้นแต่เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น อยู่ๆตาก็เป็นไข้หนาวไม่มีสาเหตุและจะเพ้อตลอด หนาวถึงขนาดต้องเอาผ้าห่มและฟูกมาทับที่ตัวตาหลายชั้น และเวลาร้อนก็ต้องแก้ผ้านอนเลยและต้องเช็ดตัวตลอด พอไปโรงพยาบาลหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรไม่มีโรคอะไร ซึ่งเป็นแบบนี้ทุกครั้งแต่พอมาบ้านก็เป็นตลอด จนตากินอะไรไม่ได้ผอมซีดดำไม่นานตาก็เสีย ตอนนั้นโรงเจที่ว่ารื้อมา ก่อนหน้านี้มีชาวบ้านหลายคนอยู่ ไปแอบรื้อมาก่อนแล้วไ

ดิฉันเป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด ได้ฟังเรื่องผีๆ สางๆ มามากมายนับไม่ถ้วน ที่นั่นที่นี่ล้วนแต่มีผีดุทั้งนั้น ดุมากบ้างน้อยมาก แต่ส่วนมากน่ะไม่ได้เห็นด้วยตัวเองหรอกนะ...เขาเล่าว่าทั้งนั้นเลย! แถวบ้านดิฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นชุมทางปีศาจแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ ค่ะ นั่นคือสี่แยกทางรถไฟ ถนนนครไชยศรีตัดกับถนนสวรรคโลก ด้านซ้ายไปสถานีรถไฟสามเสน ด้านขวาไปทางสวนจิตรลดา ไหนจะรถชนกันที่สี่แยก ไหนจะเกิดเรื่องรถไฟชนรถยนต์ บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน ที่น่ากลัวมากๆ คือรถไฟทับคนตายคาที่ซิคะ! สมัยก่อนเกิดเรื่องบ่อยมากแถวๆ สะพานดำข้ามคลองสามเสน ที่มีต้นทางจากแม่น้ำเจ้าพระยา ไหลเลียบวังศุโขทัยมาถึงวัดอัมพวัน, วัดสุคันธาราม...ไหลคดเคี้ยวไปไกลถึงถนนพระรามเก้าโน่นแน่ะค่ะ มิน่าล่ะ ขนาดห่างจากย่านสามเสนมาไกลโขแล้ว ที่นี่ก็ยังมีชื่อสถานีรถไฟสามเสนเหมือนกัน! เมื่อราว 2 ปีก่อนก็มีผู้ชายหนุ่มนุ่งกางเกงลายพราง สวมเสื้อคอกลมสีขี้ม้านั่งดื่มเบียร์ที่หน้าร้านในสถานีอยู่ดีๆ รถไฟขาขึ้นเปิดหวูดจากหัวลำโพงจะเข้าเทียบชานชาลาสามเสน ชายผู้นั้นก็วิ่งไปนอนหงายขวางทางรถไฟดื้อๆ เสียงผู้คนร้องกรี๊ดกร๊าดวี้ดว้ายระงมไปหมด รถไฟหยุดไม่ทันแน่ๆ ล้อเ

ผมทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวที่กรมชลประทาน แถวศรีย่าน เช่าห้องอยู่ในซอยองครักษ์ บางกระบือ เพื่อนร่วมห้องคือเจ้าเที่ยง ทำงานอยู่ที่เดียวกัน เรามีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง เช่น เป็นเด็กตจว. ชอบอ่านหนังสือกับดูหนังเหมือนกัน เจ้าเที่ยงเป็นเด็กอยุธยา ถือโอกาสกลับบ้านแทบทุกอาทิตย์ ส่วนผมเป็นเด็กจันทบุรี อย่างมากก็กลับบ้านเดือนละครั้งเพราะอยู่ไกลเอาการ เราเช่าห้องอยู่ชั้นล่าง สมัยนั้นเดือนละ 200 บาทก็ถือว่าแพงเต็มที่ ถึงจะมีเตียงกับตู้เสื้อผ้าเก่าๆ ให้ก็ตาม แต่ก็ดีอย่างตรงที่ใกล้กรมชลฯ ขนาดเดินไป-กลับได้สบาย ความจริงผมมีแฟนอยู่ที่เมืองจันท์ชื่อชบา แต่ยังไม่ได้แต่งงานหรืออยู่กินด้วยกัน เลยพอจะพูดได้ว่าเรายังเป็นโสดทั้งคู่ ตอนที่เจ้าเที่ยงกลับบ้านวันสุดสัปดาห์ ก็เกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้น! คืนนั้น ผมกินข้าวจากหน้าโรงหนังแล้วเดินกลับห้องพัก พบเพื่อนร่วมบ้านเช่า 2-3 คนอยู่ห้องใกล้ๆ กัน เขามองผมด้วยสายตาแปลกๆ พิกลแต่ผมไม่สนใจ...อาบน้ำอาบท่าจากห้องน้ำรวมทางด้านหลัง แล้วก็มานุ่งกางเกงแพรสวมเสื้อยืดนอนอ่านหนังสือ ในที่สุดก็เคลิ้มหลับไป มีเสียงประตูเปิดแอ๊ดเบาๆ ตอนแรกนึกว่าประตูห้อง แต่แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ