สมัยผมเป็นเซลส์แมนสินค้าอุ
ปโภคบริโภคของบริษัทชื่อดัง
ตระเวนตามต่างจังหวัดเมื่อย
ี่สิบ กว่าปีก่อน แน่นอนว่าด้วยอาชีพนี้ต้องน
อนโรงแรมเป็นเรื่องปกติ และโรงแรมของอาชีพเซลส์ปกติ
ก็ ไม่ใช่โรงแรมเกรดเอเกรดสูงแ
ต่อย่างใด ผมพักค้างคืนได้ ไม่มีปัญหา แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมมี
ปัญหาและ ไม่มีวันลืม
วันนั้นผ่านวันวาเลนไทน์ได้
เพียงวันเดียว ผมมาถึงโรงแรมตอนเช้า บ๋อยโรงแรมคนคุ้นหน้ากันดีบ
อกให้รอ กำลังเคลีย
ร์ห้อง ผมเข้าใจว่าหมายถึงอะไร ปกติวันเช่นนี้มักมีแขกมาพักเยอะ บางทีแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงแต่จ่ายเท่ากับทั้งคืนก็ยอมกัน ผมนั่งรอที่เก้าอี้รับแขกไม่นานนักห้องก็เรียบร้อย ความผิดปกติเกิดขึ้นเมื่อเปิดประตูห้อง ผมก็ได้กลิ่นแปลกๆ ตอนแรกคิดว่าแม่บ้านคงงานมากและรีบจนลืมฉีดสเปรย์ดับกลิ่นเหมือนที่เคย ผมไม่นึกอะไร วางกระเป๋าแล้วก็ลงหาข้าวกินที่ฝั่งตรงข้ามโรงแรม อิ่มท้องแล้วก็ข้ามมานั่งคุยกับเพื่อนเซลส์ตามเรื่องผู้สนับสนุน
คุยกันเรื่องเทศกาลวาเลนไทน์ว่านับวันจะกลายเป็นเทศกาลของการเสียตัวไปแล้ว บ๋อยคุ้นหน้าบอกว่าเมื่อคืนก็มีแขกหน้าตาเด็กๆ เยอะแยะ บางคู่ก็อายุไม่ถึง 15 เสียด้วยซ้ำ เพื่อนเซลส์คนหนึ่งถามว่าอายุแค่นี้ให้พักได้ไง บ๋อยตอบทำนองว่าเขาก็แค่ลูกจ้าง เจ้านายให้เปิดห้องก็ต้องทำ
“แต่นะ เมื่อคืนมีเด็ดกว่านี้” บ๋อยกระซิบ “พูดแล้วพี่อย่าไปพูดต่อนะ” บ๋อยพูดแล้วหยุด ก่อนจะยิ้ม อย่างกวนๆ
“ไอ้ห่า มึงรีบเล่ามาเลย ช้าเดี๋ยวมีถีบ”
“ใจเย็นๆ น้า” บ๋อยพูดแล้วยิ้ม
“ตะกี้ยังเรียกพี่อยู่เลย” เพื่อนเซลส์คนนั้นร้อง “รีบเลยมึง กูรอ”
ราวกับรู้ว่าเรื่องที่เล่าต้องไม่พ้นเรื่องอย่างว่า โรงแรมกับคนมาพักมักจะมีไม่กี่เรื่อง แล้วบ๋อยก็เล่าต่อ
“ตาเฒ่ากะเด็กสาว เล่นมาค้างคืนเลยรู้ไหม เสียงเด็กร้องยังกะถูกเชือด ไอ้จ๋อยเดินผ่านทีไรแทบจะอยากปีนดูเลย มาเล่าให้ผมฟังงี้ ถ้างานไม่ชุก ผมงัดบานเกล็ดแล้ว” บ๋อยหมายถึงเพื่อนบ๋อยอีกคน
“ขนาดนั้นเลยหรือวะ”
“เด็กมันร้องดังมาก ตาเฒ่านี่เด็ดจริงๆ ตอนเช้าออกมาตอนไหนไม่รู้นะ ผมไม่ได้สังเกต งานเยอะ แต่ โห พี่ ควงเด็กคราวหลานมานี่ก็เด็ดแล้ว”
พอดีเพื่อนเซลส์อีกคนชวนไปกินเหล้า ผมเลยไม่ได้อยู่คุยกับวงนี้
คืนนั้นกลับมาถึงห้องพักก็ห้าทุ่มกว่า กลิ่นแปลกๆ ยังอบอวลในห้อง เห็นทีพรุ่งนี้ผมต้องบอกแม่บ้าน ขณะ กดสวิตช์ไฟในห้องเดินทิ้งตัวบนเตียง กำลังจะถอดรองเท้าผมก็ต้องตกใจ ตาไปเห็นคราบแดงๆ ตรงใกล้ปลายเตียง คราบนั้นไม่ใหญ่ ผมเปิดไฟอีกดวงตรงปลายเตียงให้สว่างแล้วก้มดู มันเป็นคราบเลือดนี่! จากนั้นได้ยินเสียงกุกกักๆ ใต้เตียง ผมตกใจ ร้องไปว่า เฮ้ย! ตอนแรกคิดว่าหนู ปกติโรงแรมพวกนี้กับหนูเป็นเรื่องปกติอีกเช่นกัน แต่ไม่ใช่ !!!
ผมเห็นเท้าค่อยๆ โผล่ออกมา ตามด้วยก้นเปลือย แผ่นหลังแล้วก็ศีรษะ ด้วยลักษณะพยายามกระถดตัว ถอยหลังออกมา ผมจึงช่วยเธอดึงออกจากใต้เตียงอีกแรง เมื่อเห็นว่าเธอคือเด็กผู้หญิงผมสั้นเสมอหูประมาณมัธยมต้น ผมตกใจมาก
“เฮ้ย น้อง เข้ามาได้ไงนี่”
“พี่ช่วยหนูด้วย หนูถูกหลอกมา”
“เดี๋ยวใจเย็นๆ หลอกมา ใครหลอก ค่อยๆ เล่า ว่าแต่เข้ามาได้ไงนี่ ห้องพี่นี่”
ผมแบ่งชุดสะอาดๆ จากกระเป๋าเดินทางตัวเองให้เธอ แล้วเด็กหญิงก็เล่าว่าถูกคนแก่อายุคราวปู่บอกว่าจะพา กลับบ้าน เธอหนีออกจากบ้าน ขึ้นรถมาจะไปหาเพื่อนอีกจังหวัด กระเป๋าสตางค์เกิดหาย ไม่มีเงินติดตัวเลย พบคนแก่คนนี้พอพูดคุยกัน แกอาสาจะพาขึ้นรถโดยสารกลับบ้าน แต่พอมาตื่นอีกทีก็อยู่ที่โรงแรมนี้แล้ว ตาเฒ่าคนนี้วิตถาร จับมัดมือเท้าแล้วทุบตีไปก็ข่มขืนเธอไป เธอร้องให้คนช่วยก็ไม่มีคนช่วย หนีไปอยู่ใต้เตียงก็โดนลากมาซ้อมครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดเธอก็สลบไป
“ช่วยพาหนูกลับบ้านทีนะพี่” เด็กสะอึกสะอื้นยกใหญ่
รู้สึกสงสาร แต่ตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี จึงให้เธอนอนบนเตียงด้วยกัน “พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน จะให้พี่พาไปส่งขึ้นรถกลับบ้านที่ไหน หรือจะให้พาไปแจ้งความ ค่อยคุยกันนะ”
เช้ามาผมถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูห้องดังลั่น บ๋อยตัวเด็ดบอกว่าตำรวจจะมาขอค้นห้อง ผมตกใจเกิดอะไรขึ้น ผมไปทำอะไรมาผิดหรือ
“ไม่มีอะไรพี่ ตำรวจเจอศพเด็กผู้หญิงตั้งแต่เมื่อวาน ถูกฆ่าแล้วเอาศพไปทิ้งในคูหลังโรงแรม มีคนเห็นว่ามีตาเฒ่าพาเข้าโรงแรม นึกไปนึกมาผมก็ว่าตาเฒ่าที่เล่าให้พวกพี่ฟังไง สองคืนก่อนมันพักห้องนี้ มันคงหลอกเด็กมาปล้ำที่ห้องนี้แหละ”
เฮ้ย! ผมร้องในใจ ไม่ทันได้นึกได้คิดได้ตั้งตัวอะไร ตำรวจก็มากันเต็มห้องเสียแล้ว หนึ่งในนั้นเรียกเพื่อนตำรวจให้ดูรอยคราบเลือดที่ใต้เตียงผม
ทำไมจะจำไม่ได้ แล้วผมก็เล่าให้ตำรวจฟังหมดถึงเรื่องเด็กสาวเมื่อคืน ตำรวจมองหน้ากัน แล้วให้ผมดูรูปเด็กทั้งภาพถ่ายเด็กที่พ่อแม่ใช้ตามหาและภาพถ่ายที่ตำรวจถ่ายเป็นหลักฐานหลังมีสภาพเป็นศพแล้ว ผมสะดุ้ง!
คือเด็กคนที่ผมนั่งคุยด้วยเมื่อคืนนี่!
“ไปหาน้ำมนต์รดเอาเองละกันนะพี่นะ” บ๋อยตัวแสบทำหน้าเห็นอกเห็นใจ
Comments
Post a Comment